Endurance Buinen, klasse 3 85,5 km, 08 april 2018, Alphaletterstudio’s Windigo
In 2017 heb ik besloten om Windigo na Ysselsteyn een tijdje terug te trekken uit de endurance sport. Hij had lichamelijk even de tijd nodig om bij te kunnen komen en mentaal voelde mijn maatje niet meer mijn maatje. In de tussentijd was ik zelf erg druk bezig met afstuderen en het geven van lessen. Eind 2017 wilde ik aan de start verschijnen in Epe op de 40km tot dat ik een belletje kreeg of ik Soliman wilde starten. Dit verhaal gemist? Klik dan even hier: Endurance Epe-Rothenberg. Dus die trainingsronde ging niet door. In de winter onverwachts dus ook ineens 2 paarden te trainen in plaats van 1. Dus zo geschiede vlogen de maanden voorbij, getwijfeld om eerst in Ysselsteyn een 40 te starten maar planning technisch was het niet haalbaar. Dan maar voor de 80 km op de Utrechtse Heuvelrug. En mijn planningen maak ik eigenlijk altijd voor niets want deze wedstrijd is helaas ook komen te vervallen. Dan maar naar de wedstrijd van het weekend ervoor en dit werd Buinen. Het toeval wil gewoon dat ik weer in ongeveer de zelfde omgeving start als mijn eerste 80 met Windigo.
In de week voorgaande aan de wedstrijd de meeste spullen al ingepakt, dit ging stukken sneller nu ik niks meer hoefde te gaan zoeken want het is tenslotte nog maar een paar weken geleden dat ik naar Denemarken ben geweest. Nog snel een lijstje gemaakt voor wat mijn bijrijder Vivian mee moest nemen zaterdag. Het was toch al gauw 3 uur rijden naar Buinen en ik wilde wel om 3 uur weg rijden maar tot 2 uur was ik aan het werk. Iets met heel strak plannen en fantastische mensen om je heen hebben toch? Carolien heeft Win nog even goed ingefluisterd dat hij weer echt even volledig in the picture stond. De laatste tijd merkte ik wel aan hem dat hij maar al te graag weer de macho man wilde gaan zijn voor mij. Na mijn werk de laatste dingen gecheckt en even gewacht tot papa met de trailer aan zou komen. Spullen ingeladen, Win aangekleed met zijn beschermers en ik zag in zijn ogen dat hij had van, YES ik mag weer. Hij had er zin in! Hop de trailer in, klep dicht en rijden maar.
Rond 19.00 waren we gesetteld en wel en begonnen met het opbouwen van de vetgate. De waardevolle spullen in het huisje gezet, want deze zat dichterbij dan dat de trailer stond. Al vlug stond alles klaar en pizza besteld, win voorzien van nog een berg hooi en zijn eten en een flinke kus. Morgen mag jij vriendje.
Mijn groom teams: Mama en Vivian en Papa en Lars
Al vroeg werd ik wakker, en niet half maar best lekker goed wakker, mijn telefoon lag echter beneden en het trappetje was behoorlijk stijl… Paar keer gedraaid en toen hoorde ik ineens het feest van een stukje verder op. Ok dus nog geen tijd om op te staan, wacht even? Hoor ik ze nou Guus Meeuwis zingen met Brabant, helemaal hier in het uiterste noorden (gevoelsmatig dan). Morgen maar vragen of de andere het ook gehoord hebben. Omgedraaid en weer gaan slapen. Weer wakker, het was stil buiten, behalve een irritante trekker verder op, dat klonk meer als de geluiden die je verwacht om 600 in de morgen. Even later de wekker ging, tijd om op te staan. Ik sta op en schiet in mijn kleren. Vivian kijkt verbaasd dat ik bijna al buiten sta maar hobbelt nog vlug achter mij aan. Win begroet mij vrolijk en heeft zin in zijn ontbijt. Hooi heeft hij ook ver op even knuffelen en dan krijg ik zelf ook honger. Even ontbeten en toen de rest van de spullen weer naar de tent gebracht. Vivian ging met Win aan de wandel en ik heb de rest in gereedheid gebracht. Met een schuin oog zie ik een auto dicht langs Win rijden wat even de macho in hem losmaakt en springt de lucht in. Ok hij heeft er zin in. Op naar de voorkeuring. Met een mooie hs van 36 en lief stil staan mochten wij voordraven. Deze was berg op gemaakt dus zag de bui al hangen met terug draven dat hij mij voorbij zou gaan. Terug dravend klopte mijn vermoeden maar een simpele gesmoorde uhh kwam hij al bij zinnen. Complimenten van de dierenarts dat hij zo energiek oogt.
Klaar voor de start, fit paard, mooi weer, leuke mede starters, planning gemaakt. Eerste rondje kon ik aansluiten bij Monique, kennis mogen ontvangen en de paarden liepen als zonnetjes door het terrein heen. Win gedroeg zich voorbeeldig en ik hoefde alleen maar tegen te houden, onder een bruggetje door waar ik als ik plat lag 30 cm speling had? Geen probleem voor hem. Ijzeren platen? Geen probleem! Noodrem? Ook die werkte gewoon, maar ook zijn heerlijke karakter kwam naar voren. Na het eerste rondje was het tijd voor de keuring, hij liep fantastisch maar voor mijn gevoel was ik te hard van start gegaan. Hij was in de doodloopmodus gegaan. Mijn gevoel werd bevestigd, een B op de keuring en ik moest terug komen voor de re-inspection. Alle last viel mijn schouders toen win ging rollen, plassen en nog een keer rollen. Alles zat hem gewoon dwars, de paarden die soms voor hem in zicht kwamen, het door willen lopen en het weer wat natuurlijk ineens is omgeslagen. Op de re-inspection gewoon weer een perfecte A. Maar wel besloten het 2de rondje rustiger aan te rijden.
Nou heeft in de ochtend mijn vetkaart houder het begeven en aangezien ik mijn jas uitdeed stak mama snel mijn kaart in mijn kontzak. Niet slim van mij om hem niet in mijn voorzak te steken en verloor hem dus vlak na de start. Gelukkig er op tijd achter gekomen maar hierdoor alsnog wat extra tijd verloren en 3 km extra moeten rijden. Hierna aan kunnen sluiten bij Jaqueline en gelukkig paste deze paarden ook goed bij elkaar en kwam ik tot de conclusie dat het inderdaad beter was om afscheid te hebben genomen. Na dit rondje weer een mooie kaart terug gekregen, wel liep hij wat te sukkelen achter mij aan in de draf, hij had ook nog niet echt goed gedronken of gegeten. In de pauze begon hij dit alles fantastisch te doen en had hij heel veel zin om te gaan!
Het derde rondje vloog voorbij, win moest ik nog steeds tegen houden maar hij dronk als een olifant! Iedere keer wanneer het groompunt in zicht kwam ging hij een tandje sneller en was dolblij om te kunnen drinken en koelen. We begonnen de kilometers af te tellen, de bochten, de verschillende etappes van de route. Oké bochtje om, tussen de akkers door, laatste keer water en dan een pad langs de weg, de ene met die rare heuvel midden in. Laatste bocht naar links, zometeen rechts af naar de finish. We gaan voor een galopje en de 85 km en nog wat zitten erop. WAUW!
Op naar de nakeuring. 30 minuten wachten, wij waren de laatste ruiters. Win zijn benen in het water gezet voor wat koelen en daarna gewandeld en laten eten. Na 30 minuten was het zover de nakeuring. We zouden de paarden samen tegelijk voordraven dus even wachten op de buren, paarden wakker geschud en daar gingen ze! En dan het verlossende antwoord: Hij is goed! Windigo heeft gewoon zijn Novice behaald. Van niks van endurance af weten heel de sport niet kennen zelf een paard hierin opleiden geeft zo’n speciaal gevoel! Ooit wil ik dit nog eens doen met een jong paard, ooit. Nu eerst drijf ik op een roze wolk samen met mijn maatje en super grooms 🙂
Bedankt Bakker van Kuyk voor het leveren van de ontbijten en lunchen. Bedankt Sky riding EMS paardensport, Beemi Bas Molekamp en Alphaletterstudio voor het vertrouwen in mij als sporter. Bedankt Mama en Papa voor alle steun! Bedankt Berry voor het lenen van de tent.
