CEI3* 140 km (België) 19 april 2025.
4de plaats van 11 deelnemers 15.1 km/u
Na een werkelijk teleurstellend seizoen in 2024 zat de goede moed onderin mijn schoenen. Vorig jaar 1 van de 3 wedstrijden goed uitgereden, maar ook over die was ik niet helemaal tevreden. We hebben veel gepuzzeld met voeding in die tijd wat allemaal niet het gewenste effect had. Er miste energie en go en zijn kootjes werden er ook niet beter op. En dat terwijl heel de wereld mij vertelde dat het aan zijn voeding lag. Seizoen 2024 afgesloten en terug naar de tekentafel gegaan voor plannen van 2025. Zazoe kwam ons op stal vergezellen om Keet te kunnen begeleiden op haar novice kwalificatie ritten. Zodoende kwam er een mooi plan uitgerold. In Februari een fijne 40 gereden met het Trio en een boel getest. De trainingen liepen fijn door maar Arie bleef gevoelig op zijn kootjes. Veel op transport durfde ik hem niet te zetten om de stress op zijn koten zo min mogelijk te maken.
Arie ging als een speer, en doordat ik hem niet op transport wilde zetten hem thuis gehouden uit Leende en zelf thuis 80 km getraind met een erg fijn en gemotiveerd paard. Fijne rondes op een lekker tempo kunnen rijden en dik tevreden durfde ik met goede moed naar Zutendaal te gaan. Zazoe mocht nog mee naar de team training in Elspeet waar ze heel fijn liep en ook Irza liep lekker op de training met Keet. Alle 3 de paarden voelde er helemaal klaar voor!
Op vrijdag ochtend was het tijd om te vertrekken. Zutendaal is niet heel ver rijden dus om half 7 was het plan om te vertrekken. Arie in 1 trailer met alle spullen en Zazoe en Irza samen in de andere trailer. Sanne zou met Zazoe en Irza mee gaan en ik met Arie. Zo kon Sanne een stukje stress van mij overnemen en had ik volle focus op Arie. Maar om half 7 was de andere trailer er nog niet, en Zazoe is nogal een ding die soms ineens niet de trailer op gaat met een vreemd persoon. Maar Arie moest echt gaan vertrekken om op tijd op het terrein te zijn. Die moest er immers voor 900 zijn vanwege de verplichte rust regels. Dus hup plan aangepast, Sanne met Arie mee en ik met de andere 2. Gelukkig kwam de trailer niet veel later de straat ingerold en liep Zazoe sneller de trailer in als dat ik met mijn ogen kon knipperen.
De trailer van Arie reed over Eindhoven en wij reden over Turnhout. Met toeval komen wij elkaar vlak voor het terrein tegen en hebben Sanne en ik snel van plek gewisseld zodat ik weer de focus op Arie kon leggen. De stallen voor Zazoe en Irza waren een kleine 5 minuten lopen van het wedstrijd terrein en die gingen die kant uit. Onderweg was er echter een appje gekomen van de organisatie dat het wedstrijdterrein niet begaanbaar was met de trailer en we ergens maar de trailer moesten parkeren en het terrein op moesten lopen. Dus Arie uitgeladen en zijn we gaan lopen. Stal opgezocht en de broodnodige spullen (emmers) naar het terrein gesleept. Het terrein was behoorlijk nat en de organisatie was hard aan het werk om het op te lossen.
Mijn telefoon gaat, de merries hebben een fijne stal en een weitje waar ze nu lekker op staan en ze komen naar het wedstrijd terrein. Ongeveer tegelijk met het telefoontje mogen de trailer het terrein op en kunnen we alles uitladen op opbouwen. Om 1100 rolde de moeders ook het terrein op en was het tijd voor de lunch. Na de lunch werd papa naar Maastricht gebracht en die zou terug lopen als training voor de 4-daagse en wij gingen de paarden rijden. Sanne en Keet samen en ik alleen om zo geen plak paarden te krijgen.
Tegen 1500 waren we allemaal zo goed als klaar met rijden. Tegen 1645 Arie uit de stal gehaald en klaar gemaakt voor de voorkeuring en fijn als 1 van de eerste kunnen keuren zodat we op tijd konden gaan eten. Heerlijk zelfgemaakte pasta gegeten en ons klaar gemaakt voor de nacht. Na de voorkeuring had ik extra slobber in Arie’s waterbak gedaan en hij had in de paar uur tijd de volledige bak leeggedronken. Volgens mij heeft hij enkel zijn hoofd opgetild om een keer adem te halen, maar zelfs dat betwijfel ik. Voor de nacht had ik er iets minder slobber ingedaan ik wil immers niet dat hij zich ziek drinkt.
De volgende morgen ging om 430 de wekker. 500 voeren bij de trailer want hier was het het rustigste en daarna zadelen voor de start van 615. Arie at voorbeeldig al zijn eten op en was heerlijk rustig. Maar ineens gaat er een knop om en zie ik hem opblazen. Zowel Sanne als Daphne zagen het en binnen 20 seconden had hij een zadel en hoofdstel in. Sanne ging met een vliegende Arie aan de wandel en ik maakte de rest gereed. En dan. Hoe stap je op een vliegend paard? Nou, door zelf ook te vliegen. Ik begeef mij naar de start, die gelukkig na alle blubber bende is. In deze ronde wilde ik vooral een clubje zien te vinden waar ik kon aansluiten, ik had wat combinaties vergeleken en vermoede dat een stuk of 2/3 ook wat rustiger aan zouden doen. Ik vermoede dat de andere 9 starters boven de 16 per uur zouden finishen en dat was niet mijn doel deze wedstrijd. Maar heel de groep bleef maar bij elkaar. Ik liet af en toe een gat vallen maar reed ze ook weer bij. Gelukkig kan ik dat heel makkelijk met Arie. Uiteindelijk opgegeven om het gat te creëren en maar mee te gaan. En zo vloog de eerste ronde voorbij. Bij het koelen moest Arie plassen, had hij het warm en koud tegelijk en ging het niet soepel. In de vetgate at hij erg goed maar wilde niet drinken. Wel vervelend na een lange 40 km lus.
Door de snelle eerste lus hadden we de achterste ruiters van de 160 km bij gereden waaronder Tara met Valentijn. Heel slim besloten mijn 2de lus met Tara te rijden. Immers waren lus 1 tot en met 4 gelijk voor ons. Deze 30 km ronde fijn gereden maar ook flinke stukken gedraafd. Binnen komend In de vetgate de snelste aanbied tijd ooit met Arie maar toch kreeg hij een re-inspection op zijn draven. Ik zag het ook aan hem. Hij had intussen 70 km gelopen en nog geen druppel gedronken, er was wat verzuring te zien. In de rust dronk hij nog steeds niet, maar at wel goed. Op de re-inspection toch een panel en 3 keer de baan over en weer gerend en mocht hij wel vertrekken.
Zou het aan het draven gelegen hebben? Ik wild even kijken hoe ver ik deze 20 km lus met Tara kon komen, of dat ik misschien toch maar alleen verder moest. Hij moest immers ook echt wel gaan drinken. Bij het groompunt afscheid genomen van Tara en zijn we alleen verder gegaan om meer te galopperen. Iedere plas wilde Arie wat drinken en de emmers op het groompunt gingen er ook lekker in! Fijn aan kunnen bieden met een volledig herstelde kaart met allemaal a en 1 waardes!
De 4de lus was weer een lange 30 km lus met daarna een verplichte re-inspection. De andere 2 3* pogingen ging het mis na deze lus dus ergens zat er best wat spanning in. Gewoon pas voor pas en bocht voor bocht rijden was mijn plan. Al snel zie ik 2 1* ruiters voor mij rijden en haak ik even aan. Ik merk dat Arie voor zich zelf kiest om ietsje trager te galopperen. En als het mijn laatste ronde zou zijn had ik hem even achter zijn broek gezeten en waren we bij gebleven, maar ik wilde het risico niet lopen en heb ze los gelaten. In rol rustig aan de vetgate binnen en er was wat chaos voor het aanbieden. De zon kwam door, het was wat drukkend dus ietsje langer de tijd genomen om aan te bieden. Met een fijne kaart mag hij de rust in waar hij weer goed voor zich zelf zorgt.
En dan de beruchte re-inspection. In compiegne waren we voor de re-inspection al afgekeurd, in Fontainebleau heb ik hem terug getrokken op de re-inspection. Zijn hartslag was wat hoog, terwijl hij in de rustplaats gewoon rustig was. Verder was hij metabool in orde. Baan gedraafd, toch een panel. Nog een keer heen en weer en we mogen weer van start. Ik stap op om hem te voelen en voel niks vreemds. Ik ben in het verleden met een stugger paard vertrokken. Op naar de laatste ronde, nu is iedere stap die hij zet meer als wat hij ooit gedaan had! En of dat hij het kon! Er zat veel power in de tank en we gingen fantastisch! Tot ineens, knik in het lopen, net na het drinken uit een plas. In Winterswijk gebeurde dat ook, ineens kreupel na een 10 sec stop. Maar niet 3 passen later voel ik ineens niks? Oké? Voorzichtig been en hij galoppeert weg. Oké? Het zal wel, net verkeerd gestapt misschien? Stukje verder komen we op wat steentjes, nee hij voelt niet goed. Ik kijk naar beneden. IJzer eraf. Crap crap crap. Ik weet dat binnen 1 km een groompunt is. Dus lekker in een stapje ernaar toe om mijn hoefschoen aan te pakken. Snelheid eruit gehaald en op het gemakje naar de finish toe. We hoefde immers nog maar 8 kilometer. En dan de finish, in een fijn galopje erover heen en in de draf voel ik niks geks. De uitslag maakte mij niks meer uit. Nu is hij goed! Dus naar de koeling. Snel was zijn hartslag goed. Ik hoor de dierenarts 62 zeggen. (De vetkaart zegt wat anders) Dus prima. Metabool prima en dan draven. De dierenarts vraagt nog, wil je moet die schoen draven? Ja, daar heeft hij net 8km mee gelopen en ga ik nu niet ineens eraf halen. In het ergste geval moet ik nog een keer rennen was mijn gedachte zonder schoen. We draven en hoewel je merkt dat hij echt wel gelopen heeft doet hij zo hard zijn best. En dan wachten. Briefjes naar de jury, en ja hoor. Het witje heeft het gehaald! Eindelijk die 3* in de pocket. Wel op het randje, maar we hebben het gehaald!
Arie heeft zichzelf zo goed verzorgd deze wedstrijd, hij zou wat eerder mogen gaan drinken om iets minder panels te krijgen. Maar dat mag mijn feestje nu niet verpesten. We hebben het gehaald en kunnen weer verder gaan bouwen! Ik ben het team onderzettend dankbaar want zomaar 3 paarden mee was niet niks. Dankjewel Sanne, Daphne, keet, Leanne,Mariska, Mathieu, Eric-Jan en Miranda
Het verslag van zondag is snel te lezen! Want die andere 2 waren niet voor niets mee. Stay tuned!