Eustonpark CEI2* 4 augustus 2018 Soliman Floriva
Soliman vertoeft al eventjes bij mij op stal, en begint al lekker maatjes te worden met Windigo. Ze hangen samen echt de 2 clown’s uit en steeds als ik ze samen haal voel ik mij gezegend in deze positie. In Ermelo had ik mijn 2de afkeuring ooit te pakken. De troost die ik had was dat ik niet de enige was die afgekeurd was en het niet heel ernstig leek te zijn. Na goede rust en goed overleg viel de keuze op de wedstrijd in Engeland. Met deze planning kon de training voortgezet worden en zouden we er vol gas voor gaan.
Donderdag ochtend vertrokken we op tijd naar Calais om daar de boot te kunnen pakken richting Dover. Soli had ik mooi ingepakt met back on track transport bandages om zijn benen mooi dun te houden gedurende de rit, en doordat ze zo dik waren was hij gelijk extra beschermt tegen lomp gedrag in de trailer. In Calais schrok ik persoonlijk behoorlijk van de toestand die er was, gelukkig geen immigranten rond de auto/trailer gehad en de kampen daar waren mooi opgeruimd maar jeetje wat waren die hekken hoog, een gevangenis leek er niks bij. Wij moesten met de trailer binnenrijden via vracht en hier door ik weet niet hoe veel poortjes met douane, inhoud controle en een poortje verder werd het paard nog even bekeken en kregen onze boot ticket en de lijn waar we op mochten stellen. We mochten een boot eerder vertrekken, oeps. Mama, Carolien en Vivian waren nog niet in Calais. Wij stonden nog geen 2 minuten opgesteld en moesten al op de boot rijden. Nu maar hopen dat ze ook een boot eerder mee konden. Wij stonden prachtig op het buiten dek, en achter ons sloot een hele grote deur waardoor wij niet meer naar binnen konden kijken en ons even opgesloten voelde op het buitendek. Mama, Carolien en Vivian hadden het allerlaatste plekje bemachtigd en konden gelukkig mee! We vaarden af en ik was nog steeds bij Soli die heel relaxt stond. Medewerkers leidde ons daarna naar boven en we konden heel mooi vanaf het buitendek in de trailer kijken. Halverwege de overtocht even water aan gaan bieden wat hij wel accepteerde en de medewerker die mee liep heeft ons de halve boot laten zien omdat ze niet wist welke deur ze moest hebben. Zo komen we nog is ergens!
Van de boot af ging erg snel en het was ongeveer nog 3 uurtjes rijden naar Euston. Op een parkeerplaats Mama, Carolien
en Vivian opgewacht, gedronken en de pony gecheckt en daarna weer doorgereden. Eenmaal op Euston aangekomen zagen we nog geen 1 trailer maar na wat rond vragen hadden we de stallen gevonden. Echter mocht hij nog niet in de wedstrijd stallen omdat er nog geen veterinair aanwezig was dus werden we naar houten concours stallen verwezen. Zat in hetzelfde blokje, maar gescheiden van de grootte boxen. Hier Soli gesetteld en maar door naar het huisje, hij had even zijn rust nodig. Het hotel zat wel een stukje rijden maar zag er echt keurig netjes verzocht uit en werden zelfs geüpgrade naar 2 huisjes! Later terug naar Soli gegaan en nog eventjes gewandeld, hij was al wat meer opgevrolijkt. Hij was nog steeds helemaal alleen in het houten stalletje, maar later op de avond zou er nog een Nederlander arriveren.
Vrijdag lekker op tijd gaan voeren met Vivian en zijn Mama en Carolien boodschappen gaan doen. Nog niet echt iemand aanwezig voor de andere stallen buiten de reguliere bewaking. Dus na wat wandelen weer richting het huisje voor ontbijt. Rond een uurtje of 10 weer naar stal en ik zou een rondje gaan rijden en de andere zouden de groom route gaan verkennen en de vetgate rustig op gaan bouwen. Soli had intussen een mooi box gekregen
die mooi op het hoekje stond. Na het verkennen en het opbouwen van de vetgate zijn Papa Carolien en Vivian nog even het stadje gaan verkennen en heb ik Soli lekker op de vetgate op een licht groen gras paddockje gezet zodat hij even lekker kon grazen. Hier heeft hij lekker vertoeft tot aan de voorkeuring. De voorkeuring verliep erg soepel en we hadden ons startbewijs binnen. De voorbespreking gehad waarna we even een restaurant gevonden hadden om hierna lekker te gaan slapen.
Zaterdag ochtend de laatste spullen naar de vetgate verplaatst en Soli weer geborsteld want dat is toch een varken op de wedstrijden. Tijd voor de start, er was een heel sterk deelnemersveld waar ik niet mee wilde gaan, dus besloten als laatste te startte en we zien het wel. Ik had 2 ruiters voor mij die wel een beetje het zelfde tempo hadden maar veel te hard draafde voor mijn gevoel dus ik ben Soli in gaan houden, ik wilde niet al gelijk in dit tempo weg draven. Later reed ik ze af en toe bij en kon ik bij blijven maar soms leek het weer te snel te gaan voor Soli en haakte we af. Aangekomen bij de vetgate kon ik hem in 4 minuten aanbieden met gelijk een goede hartslag. Hij draafde fijn mee en bunkerde goed door in de vetgate. Het 2de rondje zou 38 kilometer zijn, wat dus betekende dat ik na het 2de rondje er al 78 kilometer op had zitten. Pfoe, we hadden al best wat stukken alleen gereden
maar ook stukken samen. De 2de ronde verliep best gelijk met de eerste ronde, maar toch was hij totaal anders. Ook hier kon ik in het begin soms bij rijden. De laatste 10 kilometer lag het tempo best prettig en reden we met zijn 4-en. Intussen hadden we ook al 4 keer een beek over gestoken zonder enkel probleem. De paarden liepen weer de lange laan in die richting start veld ging. Alle 4 gingen ze langzamer lopen, ze vonden dit duidelijk een heel saai stuk. Paarden konden we al wel weer motiveren en zo reden we het terrein weer op. Ik kon Soli weer heel vlug aanbieden en ook nu at en dronk hij veel in de vetgate. Tijd voor het derde rondje! het groepje van 4 was behoorlijk uit elkaar gevallen, waarvan 1 afvaller en de andere 2 zaten 3 en 6 minuten achter mij. Soli had het erg zwaar deze ronde doordat er niemand voor hem zat en achter mij leek ook helemaal niemand te zitten. Ik wilde ook weer niet wachten op de andere en heb Soli zoveel mogelijk positief proberen te motiveren. We kwamen binnen van de 3de ronde en ook nu weer een constante aanbied tijd met dezelfde hartslag. Op naar de rust en daarna de verplichte re-inspection. Deze keuring moet je
doen voor je van start mag. De andere 2 ruiter zaten 10 en 15 minuten achter mij, bij rijden was nu helmaal geen optie meer en ik ging ervan maken wat er kon. Ik kreeg een soort van personal buggy mee. De vrijwilligers die overal het verkeer tegen hielden waar klaar met hun dienst, maar zo vriendelijk als de organisatie was reden ze voor mij uit en wachtte ze p ieder hoekje om te kijken of ik er al was (of niet stiekem afsneed) en reden ze weer verder en stopte het verkeer voor mij. Super vriendelijk! We konden dit rondje steeds meer en meer versnellen en reden dit rondje uit op 17,55 km/u. De kilometers zijn voorbij gevlogen en nu kwam het spannendste gedeelte, de nakeuring. Na de finish zo snel mogelijk aanbieden en met 8 minuten de gok genomen. Hartslag was goed, hop aanmoedigen voor het voordraven. Kom op Soli, laat zien wat je kan, geef het laatste beetje in je! De papiertjes van de 3 dierenartsen werden ingeleverd, 1 ging door met de verdere lichamelijke functies. De dierenarts zei, for me his metabollic is oké. Hierna kwamen de felicitaties. De eerste 120 van ons beide is een feit!
Dank aan alle sponsoren die deze reis mogelijk gemaakt hebben. Ook dank aan de organisatie en dank aan mijn thuis en wedstrijd grooms!
