Feldborgridtet CEI* 27 maart 2018 Soliman Florival.
In oktober ben ik met Soliman aan de start verschenen in het heuvelachtige Duitsland waar ik mijn laatste stukje van mijn novice mocht rijden. Twee weken na de wedstrijd hebben wij Soli opgehaald uit de Ardennen zodat ik hem verder kon gaan trainen op weg naar deze wedstrijd. Dit zou mijn eerste CEI wedstrijd worden en ook mijn eerste wedstrijd in het buitenland wat ik met mijn ‘eigen’ paard zou gaan starten. Ik wist een klein beetje wat mij te wachten stond zoals het aanvragen van de NVWA keuring. Nooit geweten dat dat ding meer dan €200,- kostte en het letterlijk even chip controleren is en papieren bekijken. Ik heb wel veel geld bespaart door de traces zelf in te vullen. Althans dit heb ik mama laten doen. Op de heenweg moesten wij om in Denemarken te komen door de douane heen. Ik was dolblij dat ik keurig alle papieren had ingevuld en zo vreselijk veel betaald had. Mochten we zo doorrijden…. Kleine domper, normaal wil je nooit aangehouden worden maar nu wil je het bijna om te laten zien dat je keurig dat papiertje hebt aangevraagd.
In de loop van de week naar de wedstrijd toe ben ik langzaam aan de trailer in gaan pakken zodat alles een eigen plekje heeft in de trailer. Het was wel even geleden dat ik op wedstrijd geweest was. Nadat ik alle verloren en zoek geraakte spullen gevonden had was het al weer woensdag avond. Op tijd naar bed om de volgende ochtend weer om 4.00 op stal weg te rijden. Althans dat was de bedoeling… We reden uiteindelijk om 4.45 weg, niet zo’n ramp dus. De rit duurde zo’n 12 uur in totaal waar wij een paar kleine tussenstops gemaakt hebben om hem water aan te bieden of het hooi net bij te vullen want hij at als een bouwvakker. De rit verliep soepel en zonder poespas geen extreme files en zo kwamen wij aangerold op het wedstrijd terrein. Sofie was er al en wist mij te vertellen dat de beestjes gezellig naast elkaar stonden! Eerst even gekeken of hij moest plassen en daarna gewandeld. Toen naar het huisje om hier ons zelf even te voorzien van eten om daarna weer terug te gaan en te gaan voeren en om nog een rondje te lopen. Rond 9 u sloten we de koude dag af want het waaide vreselijk. Echt een snijdende oostenwind…
Vrijdag eerste zelf nog wat ontbeten en hierna naar stal voor wat ontbijt voor Soli, hij had wel honger alleen wilde geen luzerne eten. De kleine peuter was gewoon alles er tussenuit aan het bietsen… Intussen waren Mama, Ad en Vivian vertrokken uit Nederland en zouden half de middag aankomen. Na het ontbijt en wandelen van Soliman hebben Sofie en ik de groomroute verkent en de punten in kaart gebracht samen met onze vaders. Na aankomst op stal even de paarden gecheckt en de waterbakken opnieuw ijsvrij gemaakt. Hierna blijven zitten in de auto bij de standkachel want het was koudddd. Ik kreeg een appje van Anne-Marijn of ik rond 2 uur een klein rondje wilde rijden. Met deze planning terug gereden naar het huisje en even geluncht. Terug naar stal en toen zagen wij tot grootte blijdschap dat de rust plaats voor de paarden naar binnen was geplaatst!!!! Hoe fijn was dat konden de paarden even uit de wind staan en rustig eten. Dus eerste alle spullen naar binnen verzameld en de 3 Nederlanders op een rij geplaatst. Kon ik mooi de ruimte links en rechts van mij gebruiken en konden zij de ruimte van mij gebruiken, want tegelijk in de vetgate was maar een hele kleine kans. Na het verzamelen van de spullen de paarden opgezadeld en zijn we een klein makkelijk rondje gaan rijden. Soli voelde erg vrolijk en fit aan. Na de rit snel naar het huisje want iedereen was gearriveerd. Hier even wat pizza gegeten en hierna zijn vivian en ik terug gegaan om soli nog een keer te wandelen en netjes te vlechten en te borstelen want hij had weer het varken uitgehangen. Na dit op tijd naar bed toe. Morgen de wekker om 4.00
De dag van de wedstrijd ging de wekker om 4.00 en om 5.00 waren wij op stal en eerst soli gevoerd, gestapt en de laatste spullen klaar gemaakt. 7.00 was de info meeting en 7.30 de keuring. Na de keuring kreeg hij heel mooi een nummer op zijn kont geschreven wat totaal niet zichtbaar was door het vele haar en de dekens die op en af gingen. Maar ach we mochten van start! Na het keuren opgezadeld en gaan losstappen, het ging toch echt beginnen, als enige Nederlandse op de CEI*. De start besloten om gewoon met de ‘massa’ (12 ruiters) mee te gaan en maar te zien waar we uitkwamen. In ieder geval wilde ik rustig aan beginnen om de rit mooi te eindigen. Maar alleen rijden was ook best zwaar. Ik werd nog door een paar ruiters ingehaald die een snellere draf hadden, maar 3 andere ruiters bleven bij mij in de buurt rijden. Hielden hun paarden wel iets in en ik versnelde iets naar een normale draf. Na het verplichte stap traject draafden we weer aan maar ze draafde wel zo ongelooflijk hard dat ik het onverantwoord vond om hier in mee te gaan. Het tempo was te onstabiel en te hard. Ik ben er achter gaan rijden op mijn eigen tempo en ben niks harder gaan rijden en toch liep ik meermaals helemaal in… Een andere ruiter kreeg het ook in de smiezen dat ik meer constant en rustiger reed als mijn voorgangers en kwam bij mij rijden. Onze paarden draafden precies hetzelfde en galop konden we ook mooi lekker rijden. De eerste ronde vloog voorbij en laat ik nou een klein beetje geluk hebben gehad dat de ruiter waar ik mee samen reed ook de route gemaakt had. Iedere kuil en heuvel kende mijn mede ruiter dus hier kon ik ook een klein beetje voordeel uit halen. We hadden ook beide het zelfde idee voor ogen met de paarden. Na het verplichte stap traject was het nog 2,5 km tot de vetgate, hier besloten wij om in rustig binnen te draven. Bij de dierenarts was het heel even anders als met de nationale wedstrijd, hier luisteren ze de hartslag en mag je gelijk voor draven, daarna komt de rest. Nou bij deze keuring allemaal A’tjes en 1’tjes. (A Betekend goed, B is een twijfel en C is afgekeurd. 1 is de seconde bij bijvoorbeeld het trekken aan een huidplooi hoe snel die weer in fatsoen gaat) In de vetgate die gelukkig binnen was nam soli lekker de tijd om als een bouwvakker te gaan eten en konden we weer vlot van start.
De 2de ronde verliep over het zelfde stuk als de eerste ronde, deze wilde we iets vlotter gaan rijden als de eerste ronde. Intussen begonnen de paarden wel wat te drinken. Deze ronde haalde we een andere ruiter in, dat geeft ook even een boost! Rondje ging lekker vlot, hij wilde iets minder galopperen als de vorige ronde, maar draven deed hij in volle vaart. Ik wilde hem ook niet over vragen en ben naar hem blijven luisteren. Ik heb hem nergens vooruit hoeven schoppen, hij liep als een zonnetje en er hoefde alleen maar een corrigerend beentje van af of bij gang wissel. Hij liep constant met zijn oren voren en lette vreselijk goed op. De grond was echt behoorlijk hard, vol steenslag en hoge banden sporen van de bosbouw die eveneens vreselijk hard geworden waren. Goed oppassen geblazen dus voor deze kleine jongen. Aan het einde van de 2de ronde weer hetzelfde tafereel als in de eerste ronde en 1 minuutje langer gedaan over het aanbieden doordat ik een paar van mijn grooms miste, oeps. Puntje van aandacht voor de volgende wedstrijd om even een kleine training te gaan doen. Alle waardes waren weer hartstikke prima en ik kon bijna gelijk van start met mijn mederuiter.
De laatste ronde alweer, we hebben er al 60 km opzitten en het voelde niet eens zo het leek alsof ik op een wolk reed. De paarden zo positief mogelijk weer op weg te zetten en daar gingen ze met de oortjes erop weer het bos in. Hij heeft deze ronde echt heel veel gegaloppeerd en switchte uit zichzelf van de linker naar de rechter galop of andersom, dat wist hij dus nog van de trainingen! We haalde nog een Noor in die een beetje achter ons bleef hangen. Maar wauw wat voelde Soli fantastisch aan deze rit, hij heeft goed gedronken en gegeten. Halverwege komt het besef dat het nog maar 10 km is. Op de helft van het laatste rondje. We passeren de 5 km, nog 1 laatste galopje want de andere helft loopt weer langs open velden en asfalt en daar draaf ik liever. Hij ging maar en ging maar. Op het water punt wat er nog stond dronk hij flink. De ruiter die ons inhaalde ging na het stap traject in een vlugge draf er van door. Wij hielden in, onze paarden hadden goed hun best gedaan, winnen doen we wel op belangrijkere wedstrijden. De laatste meters. De finish komt in zicht, het handjevol vrijwilligers en andere kou kleumen juichde ons toe. Toen was het zaak om de hs stabiel onder de 64 te krijgen. Checken, nog een keer checken, nog een keer en nog een keer. JA we gaan ervoor. Rustig lopen, op zn hoofd kriebelen want daar houd hij zo van. En wachten. Voordraven, hop deken af en soli liep vrolijk mee. hs opnieuw meten, ik wist dat het goed moest zijn, ik zocht om mij heen naar bevestiging maar niemand behalve de dierenarts en de jury kon mij antwoord geven. Schiet nou op. Nog meer dingen checken die ze normaal ook doen maar het leek uren te duren. En daar, daar was die hand. Gefeliciteerd! Ongelofelijk de eerste CEI* is binnen! Maar eerst snel naar stal, weg uit die snijdende wind, warme dekens op en lekker knuffelen met wortels, heel veel wortels. Wat heeft dit kleine ventje lopen vechten voor mij, wat heeft hij zijn best gedaan!
Ik ben al mijn grooms, zowel die mee waren als die thuis voor Windigo gezorgd hebben, ontzettend bedanken. Evenals mijn sponsoren en Emile dankbaar om dit alles mogelijk te maken!